Ein til frásagnar - frásögn sem að snerti mig djúpt - Saga Immaculée

Í gærkveldi ákvað ég að láta verða að því að lesa bókina, sem að ég lét taka frá fyrir mig á bókasafninu. Hún hefur legið á náttborðinu mínu síðan fyrir áramót, ég vissi fyrir víst að þetta yrði krefjandi og erfið lesning og beið eftir sjálfri mér, að ég yrði tilbúin. Ég hélt að trúlega myndi ég kanski sofa illa og finna til í sálinni, en mér fannst eins og þetta væri skyldulesning fyir mig. Þetta er jú saga konu sem að lifir núna og er á fáeinum árum yngri en ég.

Í formála bókarinn segir Wain Dyer, " Ég hef lesið þúsundir bóka á síðastliðnum 50 árum eða svo. Bókin sem að þú ert með í höndunum er sú langáhrifamesta og merkilegasta í því yfirgripsmikla safni bóka sem að ég hef lesið um ævina.
Þú ert nú að leggja upp í ferð sem eflaust mun breyta viðhorfum þínum til þess máttar sem býr í manneskjunni og trúnni - um alla framtíð."

Þegar ég las þessi orð, var sem einhver kraftur snerti hjarta mitt og ég var tilbúin að leggja upp í þessa ferð.
Því er skemmst frá að segja að þegar ég lagði bókina frá mér um kl. 002 í nótt að þá var henni lokið. Ég gat ekki stoppað. Ég hef smá vandamál í augum vegna augnþurks og hefði að öllu jöfnu þurft að væta augun með geli, eða gerfitárum, við svona mikla lesningu, en ég fann engan þurk. Reglulega vættu mín eigin tár augun, ekki vegna þess að ég væri yfirbuguð af hryllingi og sorg, nei ég var snortin og þakklát, því að mitt allri skelfingunni var Guð sjálfur að starfa, friður hans sem er æðri öllum skilningi og kærleiki hans sem enginn mannlegur máttur fær skilið.

Mér fannst sem hann væri með mér að fylgja Immaculée í gegn um skelfilegast tímbil ævi hennar, sem samt í lokin gaf henni ríkidæmi sem enginn mannlegur máttur getur rænt hana. Og ég fann fyrir fátækt minni. Ég fann að ég átti svo margt að þakka fyrir, en sjálfselska mín og eigingirni hafa svo rænt mig sannri gleði og þakklæti fyrir lífið.

Hvers vegna veljum við mennirnir að hata og stríða, þegar við getum leitað til hans sem að gefur okkur örlátlega af kærleika sínum og mettar sál okkar með friði sínum! Hvers vegna þurfum við alltaf að vera að leika litla GUÐI!

Ég varð að tjá mig eftir lestur þessarar bókar, því hún snerti sál mína djúpt og minnti mig á að allir menn eru bræður mínir og systur mínar, við erum öll sköpun hins almáttka.

Trú mín á Guð gefur mér von. Það segir í Opinberunarbókinn 21,3-4 " Og ég heyrði raust mikla frá hásætinu, er sagði: " Sjá, tjaldbúð Guðs er á meðal mannanna og hann mun búa hjá þeim, Guð þeirra. Og hann mun þerra hvert tár af augum þeirra. Og dauðinn mun ekki framar til vera, hvorki harmur né vein, né kvöl er framar til. Hið fyrra er farið."

Í lok bókarinna segir Immaculée: " Hvað snertir föðurland mitt, þá veit ég að Rúanda getur grætt sár sín ef sérhvert hjarta lærir að fyrirgefa. Nú er verið að sleppa tugum þúsundum manna, sem voru hrepptir í fangelsi fyrir manndráp á tímum þjóðarmorðsins, heim í gömlu þorpin sín og bæina svo að ef fyrirgefning getur einhvern tíma talist tímabær, þá er það núna. Rúanda getur aftur orðið paradís, en það mun útheimta kærleika alls heimsins að græða sár föðurlands míns. Og þannig ætti það líka að vera, því að það sem gerðist í Rúanda kom við okkur öll - mannkynið allt hlaut sár í þjóðarmorðinu.
Kærleikur í einu hjarta getur skipt öllu heimsins máli. Ég trúi því að við getum grætt sár Rúanda - og heimsins okkar - með því að græða eitt hjarta í einu. Ég vona að saga mín sé lóð á vogarskálarnar."

Þessi saga Immaculée er saga konu sem að missti nánast alla sína nánustu í þjóðarmorðinu í Rúanda. Hún þurfti að þola þjáningar sem flest okkar munum alldrei skilja að fullnustu. En kraftaverkið í lífi hennar er fyrirgefningin sem að Guð einn getur gefið. Ég vil hvetja alla að lesa þessa bók og sofa ekki í þægindum sínum heima, látum raunir bræðra okkar skifta okkur máli og hlustum á sögu þeirra.

P.S. 

Þetta er grein sem að ég sendi inn til Morgunblaðsins, en hefur ekki enn verið birt, svo að ég skelli henni bara inn á Bloggið!